Vastlopen en dolfijnen

San Carlos Bay
Eendenpak
Westkust  Florida
Key west
Vastlopen
Waterracemachines
Broodbakken
Groot groter grootst....
Dolfijnen en onderwatercamera's
Klik hier voor Dolfijnen voor de boeg.

Vroammmm....Vroahhhhhh..Broemmm! Het zoveelste achttien meter lange jacht scheert ons met een noodgang voorbij. 'The Dream' van Jim and Nance staat er in grote gouden plakletters achterop. Even later gevolgd door de bijna 6 meter hoge 'Love at first sight' van William and Christy. De ongerepte moerasachtige omgeving van gisteren is veranderd in een aaneenschakeling van enorme villa's met landerijen en zwembaden. De een na de ander groter dan grootst. De jachten zijn sneller dan snelst. Alles zo kitscherig mogelijk ingericht. Kalende ronde mannen en vrouwen van voluptueuzeproporties kijken ons een beetje medelijdend vanuit hun kolossale glimmende witte drijfgebouwen aan. Zijn die gekke Hollanders 'All the way' in dat 'zeilvlotje' naar Florida komen varen?
We zitten aan de westkant en ankeren voor de nacht in de buurt van Fort Myers.
Een bijna nieuwe maan en vuurwerk vanuit de verte luid de nacht in.

Bonk..vast liggen we. Zigzag zit aan de grond. Op een onvoorziene zanddrempel in de vaargeul. Een dikke mist hangt als een compleet witte ochtenddeken om ons heen. Er Is geen boven of onder meer. Al het groots wat Amerika bied is tijdelijk weg geretoucheerd.

Mark gooit behoedzaam het roer om.  
Als je met een boot vastloopt dan is de eerste truc de weg te volgen waar je vandaan komt. De kans dat je dan eerder los komt is groter.
De motor gaat op vol vermogen..... Vroemmmmm.... Even waan ik mij in zo'n kolossaal stuk glimmend plastic. Het lijkt wel alsof de snelheid ook hier dusdanig is opgevoerd dat ons jacht tijdelijk is getransformeerd in zo'n waterracemachine. Echter liggen we muurvast. Geen beweging in te krijgen.  Zo te zien aan de stroming naar zee toe zit ook de eb er goed in. Het waterpeil zakt. Mark bestudeerd zijn navigatieapp op zijn mobiel aandachtig. Als we nu niet snel handelen dan....
Plotseling duikt vanuit het mistige niets een bootje op. De twee sportvissers aan boord twijfelen aanvankelijk. Toch word er een lijn aangenomen en binnen een minuut zijn we weer los.

Onder de geur van vers gebakken brood mijmer ik over wat er komen gaat. Hoe zal Havana eruit gaan zien vanaf het water. Gaan we de route halen als aanvankelijk gepland? Hoe ga ik met het gegeven om van de mensen die ik de afgelopen tijd kwijt ben geraakt. Hoe zal ik dit een plekje gaan geven.  Een boot is voor mij in dit geval een ideale plek van bezinning.

Het is de derde vaardag. Ik heb een fractie van indrukken kunnen opsnuiven. Ruben getooid in eendenpak gooit zelfgemaakte veertjes van touw door het voorluik mijn bed in. 'Kwek' zegt hij met een tevreden glimlach.  De rest van de heren tuurt in het oceaanwater.
De eerste dolfijn word gespot. We zijn bijna op open zee.


Ruben is de jongste van het gezelschap mannen. Zijn niet tanende energie zet hij om in het leeglepelen van een enorme watermeloen die totaal verrot blijkt te zijn. Al snel komt hij op het idee om er een mascotte van te fabriceren. Om zich direct daarna te ontfermen over zijn onderwatercamera die veranderd in een hoge mast camera. Elk hoekje van Zigzag word van boven en van onderen gefilmd.


'Dolfijnen! Een hele groep!', klinkt het    vanaf het voordek. Iedereen stormt naar boven. Ik zie drie, vier tuimelaars voor de boeg uit zwemmen. Ruben is er heel snel bij met zijn camera en legt het vast.
De dieren hebben er schijnbaar geen zin in om gefilmd te worden en zijn direct weer weg.

Zigzag heeft nog wat verborgen stugheden in petto. Haar navigatieverlichting laat het volledig afweten. De Jeroenen duiken in een wereld van gecorrodeerde pluggen en weerstanden. Vooral Jeroen 1 vecht zich een race tegen de naderende zonsondergang. Zonder verlichting varen is immers een soort van Russisch Roulette. Ik denk dat de Amerikaanse kustwacht je hier bovenop al snel als een ander soort Nederlander gaat zien. Hij red het. Kaarsjes worden gezet . De duisternis valt gestaag

Opeens steekt er wind op. Voor het eerst hijsen we de zeilen . De motor valt stil. Zigzag rolt op een oor, Er blijft alleen ultieme stilte over. Slechts het geklots van water en het
getrek aan het want is te horen. Het scheepje heeft er schijnbaar plezier in want we lopen 7 knopen (12 km p/u)). Ik heb sinds tijden niet meer zo'n heldere uitgebreide sterrenhemel gezien. Het is werkelijk fascinerend hoeveel er in dit deel van de wereld waarneembaar zijn. Een totaal andere beleving.
Nachtzeilen in Nederland heb ik veel mogen doen. Op de Waddenzee iis dat zeker een unieke ervaring. Alleen dit is wel de Amerikaanse kust op weg naar de carieb. Ik draai mij om op mijn plekje in het vooronder. Meditatief geklots van het water wiegt mij in slaap.