Drijfzand
Kiten tussen de gieren
Bob de leguaan
8 kreeften
In het vooronder liggend in mijn kooi rol ik mee met de bewegingen die Zigzag maakt op de lange golven van de Swell. We deinen pal voor de wind. Het jacht slaat alle kanten op. Ik ben helemaal ingeslingerd en geniet al lezend van het speelse geklots tegen de boeg.
Vanochtend zijn we heel vroeg vertrokken. Op weg naar Cabo San Antonio het uiterste westelijk puntje van Cuba.
Door het gerol voor de wind worden twee van ons lichtelijk zeeziek. Het blijft een fascinerend fenomeen wanneer je er nou wel gevoelig voor bent of niet.
'Wil je mij naar de overkant dragen?', vraagt Harmke aan Ruben. We staan aan de rand van een natuurlijk strand bij het inmiddels bezeilde Antonio. Mark heeft het idee opgevat om leguanen te spotten. Om op het witte harde zand te komen moet er wel een stukje door het water gelopen worden.
Ruben stapt met blote voeten in de glasheldere brakke kreek. Harmke hangt om zijn hals met haar voeten rond zijn middel geslagen.
'Ik zit vast!', roept hij opeens.
Met zijn lange gespierde benen probeert hij zich uit de modder te wurmen. Elke beweging die hij maakt werkt averechts. Met slurpende geluiden zakt hij verder weg.
'Drijfzand!', klinkt het vanaf de kant.
'Mijn mobiel!
'Harmke gooi je tas op de kant'
'Liggen! Ga liggen!' roept Mark
Bij drijfzand kun je beter niet bewegen. Het beste is om je lang te maken zodat je niet verder wegzakt in de modder.
'Bah dat stinkt naar darmkanaal. Ik wist niet dat jullie zo kunnen ruiken'. Zijn karakteristieke onvervalste Haagsch Rijswijkse tongval rolt naar buiten. Een lachsalvo volgt vanaf de kant.
'Iehhhh',krijst Harmke. Ze hangt nu zelf met beide benen in de met bladeren bedekte bruine drab.
Haar zomerrokje glijd door de beweging ongewenst boven haar dijen. Het geheel vormt een bijna obsceen aanzien. Een Ruben die onbedoeld slurpende geluiden veroorzaakt. Een kledingstuk van Harmke boven haar middel. Het dreigt even op een pikante scène uit een Russ Meijer film te lijken. We gieren het uit.
Door Harmke van zijn rug los te maken weet Ruben op de een of andere manier het harde zand te bereiken. Ze kruipt er ontdaan maar lachend achteraan.
Mark waagt zich ook door de kreek. Hij komt zonder weg te zakken aan de overkant. Beide Jeroennen en ik besluiten om over een verharde weg een stukje het moeras in te lopen.
Het gonst van de insecten rond ons hoofd. Grote vlinders in werkelijk alle kleuren zwabberen om ons heen. Libellen van zo'n vijf cm groot ratelen als helicopters. Boven ons draaien talrijke gieren een rondje. Een aantal van die vogels zijn werkelijk kolossaal te noemen.
Enorme termietennesten hangen her en der in lage bomen. Dit is het desolate einde van de wereld voor de Cubanen.
De plek waar we zijn aangeland bestaat uit een betonnen pier. Men heeft temidden van de mangrove wat huisjes gebouwd. Het wemelt hier van de mannetjes die elke week als bij een booreiland worden afgewisseld.
Ze wachten op dat enkele jacht wat hier de westkaap aanloopt. Eigenlijk wacht men op niets. Soms een sporadisch iets. Er is een winkeltje en een restaurant. Daarnaast een douanekantoortje. Twaalf mannetjes wachtend berustend in hun lot. Er ligt een vissersbootje dat nagenoeg nooit uit vaart. Het word gebruikt als drijvend tv hoekje en uitkijk.
Jeroen en Harmke gaan vis halen met de bijboot. Ik nestel mij op het terras voor een van de huisjes. Ruben gaat Kiten tussen de gieren. Het lijkt wel of die vogels een soortgenoot zien in de vlieger. Ze blijven gewoon ongestoord als zweefvliegtuigen cirkelen rond het witte strand.
De wind is niet hard genoeg. Al snel geeft hij het op. Bij de douane beambten vallen werkelijk de schellen uit hun ogen. Zoiets heeft men nog nooit gezien.
'Leguana!', roept een mannetje en wijst naar de pier.
Een vierpotig schubberig geval met een lange staart komt zeer gemoedelijk even kijken of er wat te beleven is. Het staart ons met een 'What the fuck you want' blik aan.
Toch laat hij zich gemoedelijk fotograferen. Blijkbaar bezit Bob een soort van toeristengeilheid.
Bob de leguaan showed zijn ultieme mannelijkheid aan Ruben die hem probeert te paaien. Het testosteron van de uit de klauwen gegroeide hagedis zet een verdedigingschild in werking.'I'm Bob. For you mr Bob dickhead'
Vol trots komt Jeroen B met een zak reusachtige kreeften aangezet.
Hij en Harmke hebben er meer dan twee uur over gedaan om naar een paar vissers toe te varen.
Men wou aanvankelijk absoluut geen vis verkopen. Alles wat uit zee komt behoort immers toe aan de staat.
De vissers wilden wel gratis een zak meegeven volgens Jeroen. Hij heeft ze samen met Harmke bijna gedwongen om geld aan te nemen.
Dit stiekum en achteraf tussen twee boten. Alsof er drugs word. gekocht
Een van hun laat geheimzinnig weten dat ze woensdag nog een nieuwe vangst hebben.
Op verzoek van Mark maakt de kok van het restaurant ze klaar. Een ongekende culinaire luxe valt ons ten deel. We eten ons eigen eten op in een etablissement van het land. Het personeel vind het allemaal prima.
Totaal verzadigd val ik slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten