Meer Havana, oorlogsschepen, baaien en bezinning

Ontmoeting met muzikanten
La Zorra
Op weg naar ankerbaai
Oorlogsschepen en een spelende dolfijn
Baya Honda
Mannetje te water?
Herdenking

Ik kijk door het dakraam en zie iemand een jurkje ophangen. Een
moment later volgt de stem van een vrouw of wij allemaal koffie willen. Nog wakker wordend besef ik dat Harmke de vriendin van Mark inmiddels uit Amsterdam is gearriveerd.
Vijf mannen en een vrouw zullen de aankomende twee weken op dit scheepje gaan doorbrengen.
In de avond spreek ik af met Amilcar.     Hij heeft enige tijd in Amsterdam gewoond en is van oorsprong bassist. Tegenwoordig werkt hij voor de Cubaanse omroep. Een ideale gids die mij graag tips geeft waar de echte muzikanten zich in Havana begeven. We hebben een goede klik. Bovendien blijkt hij wel heel veel Cubaanse en Nederlandse musici te kennen. Hij is bevriend met zangeres, instrumentaliste Juliette van de groep Los Papines. Deze band heeft een paar pakkende tracks opgenomen met de Nederlandse groep New Cool Collective. Ik heb jaren hun muziekmanagement verzorgd en was daardoor betrokken bij de opzet van dit project. De verhalen die bij onze ontmoeting naar boven borrelen doen dit stukje weer herbeleven.
Amilcar neemt mij mee naar een café  ergens in een achteraf straatje. Het blijkt een trendy kunstenaarsgebeuren te zijn. Mooi sfeervol ingericht volgens de tijdsgeest van nu.
Ik zie direct het verschil tussen de etablissementen in eigendom van de staat en het gedogen vrije ondernemerschap. Het personeel voert hier geen toeristisch theaterstukje op. Men toont zich werkelijk geïnteresseerd in het individu. De eigenaar zelf ooit kunstenaar verteld mij dat ondernemen in Cuba aan vele regeltjes gebonden is. Het is een kwestie van tijd dat dit gaat veranderen.
Na een innig afscheid met Amilcar beland ik in Club La Zorra. Ondanks het gegeven dat alle winst ook hier door de staat word afgeroomd is de sfeer hier klein, gezellig en intiem.
Het podium gesitueerd in het westelijk deel van Havana bied een uitstekend programma. Vanavond blijkt Cis'ci de getalenteerde drumster van gisteren met haar eigen bandje te spelen. Een bezetting van draaitafels, drums, bas, fluit en trompet. De muziek is hier meer ingetogen Cubaanse jazz. Elk nummer flirt met een andere stijl van muziek. Men zoekt constant naar nieuwe invalshoeken binnen de Souljazz en Caribische ritmes. Jonge zeer getalenteerde musici zijn hier hard aan het werk op het podium. Wereldsterren in wording. Ik krijg een primeur.
In een hoek van de club zit een lange potige jongen half slapend tegen een muur aangeleund. Op zijn schoot ligt een koffertje. Ergens halverwege de set word hij wakker gemaakt door de trompettist van de band.
Uit het koffertje blijkt nog een trompet te komen. De jongen sloft naar het podium en zet het instrument behoedzaam aan zijn lippen. De begeleidende ritmesectie pompt de strakke grooves bijna letterlijk in zijn achterwerk. Het antwoord is een bijna niet te evenaren 'getimede' solo. Onnavolgbaar wat dit jonge talent uit zijn trompet tovert.
Na een daverend applaus nestelt hij zich op dezelfde stoel om vervolgens weer in te doezelen.
Als het optreden is afgelopen raak ik in gesprek met enkele bandleden. Opmerkelijk om te mogen vernemen in hoeverre men de dezelfde positieve attitude bezit als de Europese musici.
Ik rij naar huis met een Yellow Cab. De chauffeur verteld vol lof over zijn nieuwe baan met zijn 'nieuwe' auto van Chinese komaf. Vijf minuten later staan we langs de kant van de weg. Ik loop het laatste stuk naar huis.

In de vroege ochtend schrik ik wakker. De motor ronkt gestaag. Mark manoeuvreert Zigzag naar het douane kantoortje van de Marina. Met dezelfde ambtelijke bombarie krijgen we toestemming om verder te varen. Ruben is de was vergeten. Druipend komt hij terug met de mededeling dat hij deze zwemmend heeft mogen ophalen.
Na mijn relaas over gisteren vertellen de jongens lacherig dat ze in het centrum zijn belaagd door 'Chicas'. Vrouwen die een geheel andere vorm van kunstbeleving erop na houden.

We gaan op weg naar Baya Honda,  een ankerplaats naar het westen.
De boot ligt op een oor. Ze glijd met volle zeilen door het sprankelende blauwe oceaanwater.
We passeren een spelende dolfijn. Het dier is zo te zien goed in haar element. Haar vin draait gestaag rondjes. Ze wil duidelijk niet opgemerkt worden. Met ongetemde bewegingen blijft ze ongestoord verder gaan.

Op het water drijven zo nu en dan  'oorlogsschepen' langs. Het zijn kwallen die de Caribische zeeën af zeilen op weg naar voedselrijk gebied. Bovenop bezitten ze een soort van klein vleugeltje om mee te kunnen zeilen. Het lijken onschuldige kleine witte glazige eilandjes. Onderwater hangen bij sommigen de giftige slierten soms wel tot wel 2,5 meter diep in het water. Daar zal ik toch niet per ongeluk tegenaan willen zwemmen brrrrrrr...

Tegen de avond varen we langs een scheepskerkhof onze beoogde ankerplaats binnen.
Baya Honda bied een klein beetje een Nederlands aanzien.
Harmke en Jeroen springen te water Ze willen bij een boerderijtje om eieren vragen. Ik volg gestaag. Het water oogt wat troebel maar is zalig heerlijk warm.

Er nadert een vissersbootje met aan boord twee uniformen die het duidelijk geconfiskeerd hebben. Schijnbaar is de plaatselijke politie niet in het bezit van een eigen varend object. De tijdelijk onteigende visser word duidelijk gebruikt als stuurman. Ik reik een van de mannen een hand aan om aan boord te komen. Hij heeft het zichtbaar benauwd op het slingerende bootje maar probeert standvastig in zijn rol te blijven. Eenmaal staand dondert de man bijna te water.
Na zijn ternauwernood voorkomen onvoorziene waterrijke escapade schrijft de agent zijn bevindingen op in een notitieboekje.
Met een klap van zijn stempel op de scheepspapieren vind hij het genoeg en verdwijnt met de visser. De andere agent heeft zich, katterig geworden door het geslinger van het bootje al eerder naar de kant laten varen.

Voordat ik er erg in heb valt de duisternis in. In tegenstelling tot de hectiek van de stad heerst hier de ultieme rust. Een prachtig deel van het universum bereikt ons in de vorm van een ongekend grote sterrenhemel. Zelfs de maan, in het 1e kwartier verlicht alles om ons heen als een natuurlijke felle witte ledlamp.

De aankomende dagen gaan we echt mijlen maken. We willen om het westelijk deel van Cuba heen gaan varen. De bedoeling is om de eilanden en lagunes in het zuiden aan te doen. Het word duidelijk dat Belize en Guatemala voor mijn planning lastig gaat worden. De te varen afstanden zijn ronduit groot hier. Mark, Ruben en Jeroen hebben vijf weken. Ik en de rest hebben er'slechts' drie.
Zeilen is ondergaan wat de wind en omstandigheden je te bieden hebben. Je zal je daar altijd aan moeten conformeren.
Naar mate de vaardagen toenemen komen we helemaal in het ritme van de oceaan. We raken steeds meer op ons zelf aangewezen.
Bijna geheel buiten bereik van internet en telefonie kan er nog slechts een sms uitgeperst worden.
Mark bakt zelf fantastische broden. Hij als schipper laat zien dat primair leven op zich een prachtige uitdaging kan zijn. Hij heeft gezorgd dat we, mocht het noodzakelijk zijn, zelfs twee weken zonder eten in te moeten slaan kunnen doorvaren. Je neemt het zoals het op je pad komt.
We varen inmiddels het Canal Santa Lucia binnen. Een mangrove achtig moerasgebied. Als het anker valt zwemmen we bij maanlicht rond de boot.
Ik speel op vijf snaren gitaar. Geen hoge E meer in voorraad. Het lukt me nog ook erop te musiceren en songs uit het barrel te persen.

Ik herdenk in stilte dat het bijna precies een jaar geleden is dat 1 van mijn betere bijzondere vrienden Peter plotseling geheel onverwacht het leven liet. Juist in een periode dat hij gelukkiger was dan ooit door zijn tweejarige zoon en prachtige vriendin.
De reis die ik maak met dit gezelschap is voor mij een vorm van bezinning. Ik besef mij dat de overeenkomst tussen zeilen, een verloren liefde en drie vrienden verliezen dicht bij elkaar ligt. De natuur of het universum bepaald uiteindelijk je lot. Het is geheel aan jezelf om het op je eigen manier een nieuwe koers of positieve draai te geven.

Ik zing voor het eerst 'Everything trying' van Damien Durado voor iedereen. Het liedje afkomstig uit de soundtrack van de film 'La grande Belezza' legt een link tussen zeilen en iemand die een knieval maakt naar zijn lief. De tekst vormt voor mij een duidelijke verwijzing naar een voor mij zeer bijzonder mooie leuke intelligente speciale vrouw met twee hele bijzondere kinderen. Van haar heb ik iets mee gekregen wat ik zal blijven koesteren. Deze in mijn ogen grote liefde uit Utrecht toonde tot verdriet haar keerzijde.

Een paar jaar geleden beloofde ik mijzelf nooit meer mijn kop te stoten in de liefde. Onder de sterrenhemel besef ik mij nu dat iets aangaan met iemand altijd domweg spiegelglad ijs zal blijven. Dat je dat elke keer opnieuw moet leren ervaren. Een onbereden weg van vallen en opstaan. Het voor je kop stoten vormt hierbij een onvermijdelijk iets. Het is een onderdeel van het geheel wat 'je eigen levenscyclus' heet.

Door mijn muzikale leven heb ik veel mensen mogen leren kennen. Het mooie is dat ik veel vrienden en vriendinnen heb. De keerzijde is dat verlies zwaar kan vallen als je veel mensen binnen een half jaar kwijt raakt.

Ik heb nu de tijd genomen om hier wat langer bij stil te staan. Het is goed. Bovendien onvermijdelijk.
M uit Istanbul. Een bijzondere man die een bruisend podium daar heeft opgezet. Heb hem ooit ontmoet voor een werkreis in Budapest. We hadden gelijk een klik.
Iemand met het hart op de juiste plek. Ongekend veel humor. Een wijs individu die zich een echte vriend heeft getoond.
Helaas werd hij ziek en ging het heel hard afgelopen december.

Mijn oude muzikale vriend M. Ik had hem al moeten loslaten ivm zijn verslaving. Opeens na jaren stond hij afgelopen november voor mijn huis. Het ging niet echt geweldig. Ik heb hem naar de EHBO gebracht. De dag daarop vernam ik dat hij dood was.

Nu denk ik ook aan vriendin A. Behoorlijk bekend in de muziekscene. Kort voor vertrek hoorde ze dat er een ernstige vorm van longkanker was geconstateerd.
De optelsom van incidenten is een beetje veel geworden. Ik denk en herdenk. Varen in een andere wereld geeft hier de juiste move aan.