Mujeres, Cancun en gitaarpolitie

Island Mujeres
Cancun
Gitaarpolitie
Ruben zoek
Hooters

Na de afzondering van de afgelopen dagen zijn we weer onder de mensen. Island Mujeres laat zien dat je hier komt om zoveel mogelijk te spenderen danwel te consumeren.
We hebben nog geen minuut een lijntje om een paal vastgelegd of er word ons
direct duidelijk gemaakt in welk kantoor we kunnen afrekenen. Welkom in Mexico.
Op de haven zit permanent een agent gestationeerd die alle formulieren plus douane zaken regelt. Uiteraard voor een behoorlijk niet te versmaden bedrag waar een gemiddeld gezin op dit eiland twee weken royaal van kan eten.
Het toerisme toont hier een geheel andere zijde. Het is een melkkoe van de Mexicanen geworden.
Aan onze steiger ligt een hele batterij wit visplastic. Enorme jachten uitgerust met hengels, hengels en nog eens hengels. Een diversiteit aan exemplaren om te gebruiken voor zo'n beetje elke vissoort die de Mexicaanse zee te bieden heeft. Alles word permanent brandend schoon gehouden door bootpersoneel. De Mexicaan heeft zich geheel in dienst gesteld van de betalende Amerikaan. Ze komen hier en masse naar toe om te vissen. De vrouwen shoppen, hun mannen varen uit. Wat de kinderen doen is mij even niet bekend. Mexico is zo'n beetje de achtertuin van de USA. Het is er goedkoop. De regio van   Cancun ligt voor hun bijna om de hoek. Tel hier bovenop een geheel jaar zon met bijna blinkend witte stranden. Je vind hier vooral veel toeristen afkomstig uit de provinciale delen van de USA. Grote dikke meneren met kleurige Hawaii shirts, die hun huwelijksreis herbeleven met hun evenzo behoorlijk geproportioneerde echtgenotes, scheuren hier in golfkarretjes rond. Catamarans volgepropt met roodbruin halfnaakt gebakken toeristenvlees lopen hier elke 10 minuten het haventje binnen. Dit alles onder leiding van een over-enthousiaste tourleider die onder begeleiding van een pompende housebeat vooral de vrouwelijke clientèle probeert op te geilen.

Cruiseschepen tenderen hier elke dag hun klanten naar het eiland. Je herkent ze door hun diversiteit aan kleurige polsbandjes.
Op elke hoek worden we aangesproken om iets te kopen. Alles is volgepropt met de meest uiteenlopende prullaria die je maar kan bedenken.
Er zijn wel wat winkeltjes die zich angstvallig proberen te onderscheiden. Echter zoals de meeste toeristenplekken betaamd is het grootste deel eenheidsworst.
Het eiland is maar 7 km lang en hooguit een paar honderd meter breed. Vooral de noordkant bied nog een echte authenticiteit. Vervallen huizen langs een half opgebroken boulevard laten een verlept uitgemolken karakter zien. Juist deze ingrediënten tonen een ander uitdagend smoelwerk. De natuur grijpt hier terug. Hier vind je een onvoorspelbare mooie woeste grillige kant. Als een soort van decor word mijn view versterkt door een hemelsblauwe zee waar de golven van de Swell met grote brede witte snorren het land bereiken. Desolaat maar juist daardoor lonkend. Hier zitten de locals, eilanders die voornamelijk leven van het toerisme en visserij. De 'backstage' van de Mujeres toont een stukje van het echte Mexico. Op de punt van het eiland bevind zich een heilige plek van de Maja's.

De Carieb is een wonderlijk gebied. Door het koloniale verleden van de landen is er een enorme diversiteit aan culturen ontstaan binnen een relatief gezien niet zo'n hele grote regio.
Cuba, op 24 uur zeilafstand, staat totaal haaks op wat Mexico te bieden heeft.
Hier heerst de wet van het geld verdienen. Daar verdien je geld voor de staat.
De onverschilligheid daar is hier omgezet in de angst voor een baan verliezen. Men zuigt zich letterlijk vast aan de toerist.

Mexicanen behalve dan de immigranten in Texas zijn in mijn ogen volstrekt amuzikaal.
Overal waar we zitten worden we ongewild verrast door mannen op gitaren die echt niet maar dan helaas ook echt niet kunnen spelen. Erger nog, men denkt juist wel te kunnen spelen. Twee bluesgitaristen onder begeleiding van een ritmebox proberen een versie van 'Sweet home Alabama' eruit te persen. Afgezien van het gegeven dat het tweetal er hoogstwaarschijnlijk nooit geweest is krijg je het gevoel in een slechte auditie voor de plaatselijke muziekschool rond te lopen. Men hakt en pompt de Blues precies de verkeerde kant op. Blueshoempa uit de laagste regionen.  Achteruit swingen noemt men  dit in muzikantenkringen.
Twee andere Mexicaanse gitaristen proberen angstvallig een stukje eigen cultuur in de toeristische consument te blazen. Ze rennen regelmatig voorbij gekleed in uniforme witte overhemden. Hun gitaren als mitrailleurs in de aanslag. De gitaarpolitie vertoond zich juist op plekken waar ze pertinent niet is gewild. Door te volharden in hun muzikaal zij het goedbedoelde strijd zwicht uiteindelijk de toerist door ze af te kopen met wat peso's of dollars.
De provinciale Amerikaan vind het prachtig. Ze zijn zo beneveld door de drank dat ze het verschil niet meer horen.

Op culinair gebied laat men zich van een andere kant zien. In tegenstelling tot de Cubaanse staatsrestaurants waar de eerder beschreven onverschilligheid letterlijk in de gebakken vis te proeven is doet men hier z'n uiterste best om onze magen te strelen. De Taco's zijn van een ongeëvenaarde kwaliteit. De Burritos zijn buitengewoon lekker. Overal zijn verse vissoorten bijna direct uit zee verkrijgbaar.
Als we uit eten gaan is de bediening zo vlug met het wegnemen van je bord dat je niet eens het gevoel krijgt of je wel überhaupt iets gegeten hebt.

In de vroege ochtend word ik om 5 uur gewekt door het gewauwel van de Amerikaanse mannen in hun visoutfit. Het geluid van de brulmotoren van het 'visraceplastic' gehuurd van hun Mexicaanse knechten doen mij tegen het dakluik van mijn bed aan resoneren.
Na de absolute stilte van de tropische stranden krijg ik nu een ongevraagde gemotoriseerde visarmada uit de USA voor mijn kiezen. Hoe is het mogelijk dat deze mensen zo dronken kunnen worden om vervolgens nog voor zonsopgang met kater en een hengel in de aanslag te willen staan. Vissen en zuipen doet men sinds mensenheugenis in ons eigen Den Oever ook al. Ziehier een overeenkomst.

Vandaag zeilen we naar de overkant. De stad Cancun is het Miami van Midden-Amerika. Hier geld ook groot, groter, grootst. Je zou bijna gaan geloven dat heel Mexico een welvarend land is. De economie is er zeker gegroeid. Niet iedereen is hierin mee gegaan.
In deze regio is ze echter verbannen naar verre buitenwijken.

De Marina ligt op een half uurtje varen vanaf het eiland. Ruben is al kitend ons voor gegaan. We zien zijn vlieger niet meer. Hij zou met de straffe wind met golven die in de juiste richting meelopen daar allang moeten zijn aangeland. Vooral Harmke maakt zich behoorlijk veel zorgen. Ze scant voortdurend de baai af op zoek naar de kite. Tussen Island Mujeros en het vasteland van Cancun staat nog een behoorlijke stroming. Met het zwemmen merkte ik al dat je behoorlijk moet knokken om er tegenin te komen. We zijn al bezig met de opzet van de eerste zoekscenario's als Ruben nietsvermoedend met zijn uitrusting over zijn rug geslagen de kade op komt gewandeld. Harmke vliegt hem om de hals.

De jachthaven van Cancun is een grote nieuwbouw blokkendoos van beton. Midden in de dampende hitte ligt La Amada op zo'n 20 minuten rijden vanaf het centrum van de stad. Overal zie je hier bewakers die zeer nauwlettend in de gaten houden dat ongewenste elementen die al lang geleden geëlimineerd waren niet meer terug komen. Een aantal van deze heeft zich vast gereorganiseerd danwel gehergroepeerd. Een paar kopstukken moeten wel enkele van die enorme jachten bezitten die in dezelfde haven bewaakt worden. Ik insinueer, iets wat ik net als een hoop mensen graag doe.
We weten allemaal dat de grijze onderwereld vaak belegd in vastgoed en drijvend witte racetorens. Dat zal ook hier wel zeker ten dele het geval zijn.

Naast en om de haven ligt een enorm groot ressort. Opmerkelijk is dat er nagenoeg geen mensen zijn. Wel een overmacht aan bewakers.
Mark maakt een scherpe deal met een taxichauffeur. Hij zet ons af bij een nieuwbouwcentrum van kantoren en winkelcomplexen. Het bied allemaal dezelfde  uitstraling als wat ik in Florida heb gezien. Jumbo vestigingen van alle wereldmerken zijn hier op een kluit grond bij elkaar 'geharkt'. Authenticiteit zie je alleen nog binnen in de winkels. Zij het in retrovorm.
Het doet ons uit pure baldadigheid in een Mexicaanse vestiging van Hooters belanden.
Hele kleine meiden met beduidend onwerkelijk opgepompte 'voorgevels',  geheel strak sexy gekleed in 'American Football Style', smeren je een soort van lichtgevende bijna fluoriserende mierzoete cocktail aan. Hilariteit bij ons als Harmke besluit om een dergelijke outfit aan te schaffen. Een veel te nauw oranje broekje en strak shirtje doen haar transformeren in een iets te groot uitgevallen 'Dutch Hooters babe'. Na veel gelach en melige foto bijkomstigheden belanden we in een te gekke Sushi setting. Vis van de Amerikanen?
Het word voorlopig even mijn laatste blik op de Carieb.